నా చెట్టు – కె గోదావరి శర్మ-

నా చెట్టు
కె గోదావరి శర్మ-
గారి ఈ కవిత చదివిన వెంటనే మనసు ముగ్ధమైపోయింది. కవి భావుకత్వం పరిపూర్ణంగా వికసించినప్పుడు తప్పితే ఇంత చక్కని కవిత్వం పుట్టదు కదా! ముఖ్యంగా..
“రాత్రంతా కన్న కల్లల్ని
మంచుబిందువులుగా మార్చి
ఆకుల చివర ముత్యాలతోరణంలా వ్రేలాడతీసి
తూర్పువైపు తిరిగి
ఆశలకి నీళ్ళొదిలేస్తుంది”
అన్నవి ఎంతకాలమైనా వెంటాడే పాదాలు!
కవిత చదవంగానె ఎందుకో మీకూ వినిపించాలనిపించింది !
ఇదీ ఆ కవిత పూర్తిగాః

చిన్నప్పటినుండి చూస్తున్నాను
భూస్థాపితమై పోయిన నా చెట్టు
ప్రతి రాత్రీ
ప్రపంచం నిద్రలో ఉన్నవేళ
ఎక్కడికో
పారిపోదామని ప్రయత్నిస్తుంది.

మనుషుల్లో మూఢభావాల్లా
పాతుకుపోయిన వేళ్ళు
మట్టిని కౌగలించుకుని నిద్రలేవవు.

చెట్టు మాత్రం
పటువదలని విక్రమార్కుడిలా
గాలిభుజంమీద చెయ్యివేసి
భూమిపట్టు వదిలించుకోవాలని
విశ్వప్రయత్నం చేస్తుంది.
ఊపిరి బిగపట్టి
నిశ్శబ్దంగా గింజుకుంటుంది.
ఆకాశంవైపు ఆశగా చూస్తుంది
గాలిలో ఎగిరిపోవాలని కలలు కంటుంది.
ఒళ్లంతా వెన్నెల ముద్దులతో నిండినవేళ
చంద్రుడికేసి చూస్తూ
విరహంతో నిట్టూరుస్తుంది.

రాత్రంతా కన్న కల్లల్ని
మంచుబిందువులుగా మార్చి
ఆకుల చివర ముత్యాలతోరణంలా వ్రేలాడతీసి
తూర్పువైపు తిరిగి
ఆశలకి నీళ్ళొదిలేస్తుంది.
సూర్యుడి ముందు
పట్టుబడిన దొంగలా
తలొంచుకు నిలబడుతుంది.
పారిపోయిన గాలిని తిట్టుకుంటూ
సాయంకాలంకోసం ఎదురుచూస్తూ…